Korzenie tańca jazzowego sięgają końca XIX wieku, lecz jak można się było spodziewać, taniec nie spotkał się z wielką aprobatą. Na deskach teatru ciągle dominował balet nie pozostawiając nowym gatunkom tańca szans na rozwijanie się. Prawdziwy przełom powstał dopiero pod koniec pierwszej połowy XX wieku, kiedy to świat zaczęła podbijać
muzyka jazzowa, dając szansę przebicia się technice tanecznej. Jak się okazało, ludzie z
wielkim zachwytem przyjęli nowy gatunek tańca pozwalający na większą
swobodę ruchu i ekspresji a także improwizacji. Wraz z upływem czasu taniec rozszerzał swoją popularność i rozwijał się tworząc nowe rozgałęzienia.
Taniec jazzowy jest oparty na idei baletu, choć tak jak taniec współczesny pozbawiony pewnych ograniczeń. Cechami charakterystycznymi tańca są tak zwane izolacje, czyli ruchy partiami ciała niezależnie od innych (np. sama głowa, klatka piersiowa czy sam tułów ) i kontrakcje, spotykane równie często w hip-hopie, ale na innej zasadzie. Taniec jazzowy sprawia ogólne wrażenie tańca „lekkiego i niezależnego” tak jak taniec współczesny czy modern dance, lecz zaraz po balecie,
jazz jest jedną z najtrudniejszych technik tanecznych i wymaga wielkiej
pracy tancerza. Taniec jazzowy można zobaczyć na deskach teatru, gdzie
spotykane są spektakle typowo jazzowe. Tancerze występują zazwyczaj w tunikach i boso lub tzw. jazzówkach, czyli butach nieograniczających ruchu stopy i pozwalających na swobodne pointy. W miarę upływu czasu powstało kilka odłamów tańca jazzowego:lirycaj jazz, latin jazz, modern jazz.
źródło: Wikipedia, wolna encyklopedia
