Noc Świętojańska inaczej Wigilia św. Jana obchodzona jest w nocy z 23 na 24 czerwca. Święto jest katolickim odpowiednikiem pogańskiej Nocy Kupały, czyli obrzędów związanych z letnim przesileniem słońca. W tradycji słowiańskiej Noc Świętojańska to święto wody i ognia, ale również święto miłości, Słońca i Księżyca. Zwyczaje i obrzędy kultywowane w tę noc miały na celu zapewnienie zdrowia i urodzaju. W trakcie tej najkrótszej nocy w roku palono ogniska wokół których tańczono przy muzyce. Gospodynie rzucały do ognia zioła, by zapewnić płodność oraz urodzaj. Skakanie przez ogniska i tańce wokół nich miały oczyszczać, chronić przed złymi urokami i chorobami.
Noc Świętojańska odgrywała rolę podobną do współczesnych Walentynek, obchodzonych 14 lutego. W tę noc dziewczęta plotły wianki z kwiatów i ziół, a następnie rzucały je do wody. Chłopcy usiłowali je wyłowić. Dziewczęta wróżyły sobie w sprawach związanych z zamążpójściem na podstawie tego, czyj wianek kto złowił, czyj utonął, czyj najdalej popłynął. Pary młodych ludzi spacerowały po lesie w poszukiwaniu kwiatu paproci, którego odnalezienie wróżyło szczęście. Obecnie Noc Świętojańska bardzo często łączona jest z Nocą Kupały - 21 czerwca, gdy Słońce wkroczy w znak Raka, co jest równoznaczne z rozpoczęciem astronomicznego lata i podobnie jak ona, głównie opiera się na wspólnej zabawie.